بررسی عناصر بومی و منطقه ای در اشعار گلچین گیلانی و شیون فومنی

شعر بومی شعری است اصیل، به لحاظ شناسه هایی که این شعر را از سایر شعرها به ویژه شعر بومی گرا متمایز می سازد. شعر بومی همان شعر محلی است که در آن جلوه های زندگی روستایی در نشانه های روستایی، خود را نشان می دهد. در این نوع شعر، جلوه های طبیعت حضور زنده دارند، یعنی در این نوع شعر، تمام عناصر شعر غیر شهری اند و در آن از عناصر شهری و پدیده های صنعتی خبری نیست. اشعار محلی یا بومی را می توان در مجموع دو دسته کرد: نخست اشعـاری که در آن ها لزوماً گویش و واژگان محلی استفاده نشده است، مانند ترانه های فایز و برخی از اشعار منوچهر آتشی (بومی سرایی در محتوا). دوم، اشعاری که با استفاده کلی از گویش محلی و واژگان بومی سروده شده اند. (بومی سرایی در فرم و محتوا یا گویشی).در پایان نامه ی حاضر، عناصر بومی و منطقه ای در اشعار گلچین گیلانی و شیون فومنی مورد بررسی قرار می گیرد.